Netflix nieuwste horrorfilm ‘Don’t Move’, geproduceerd door de legendarische Sam Raimi (Evil Dead), neemt ons mee in een adembenemende overlevingsstrijd in de bossen van Big Sur. De film vertelt het verhaal van een vrouw (Kelsey Asbille) die moet ontsnappen aan een meedogenloze seriemoordenaar (Finn Wittrock), terwijl ze slechts 20 minuten de tijd heeft voordat haar lichaam volledig uitschakelt.
Met dit intense en benauwende gegeven komt deze zenuwslopende thriller in de buurt van andere horrorfilms zoals Don’t Breathe, A Quiet Place en Hush. In Don’t Breathe draait het om geluid in een huis van een blinde moordenaar (zie hier onder), in A Quiet Place is elke vorm van geluid fataal door buitenaardse wezens, en in Hush moet een dove vrouw zien te overleven tegen een sluipmoordenaar. Don’t Move is weer een nieuwe variant.
Don’t Move en de spanning van een aflopende klok
De kracht van ‘Don’t Move’ ligt in de opbouw van spanning rond een aflopende klok. Het gegeven dat de hoofdpersoon letterlijk tegen haar eigen lichaam moet vechten, geeft de film een unieke wending. Terwijl ze door de bossen van Big Sur rent, moet ze zowel ontsnappen aan de moordenaar als haar horloge in de gaten houden. Dit creëert een soort dubbele dreiging die je als kijker geen moment rust geeft.
Don’t Move vs Don’t Breathe
Beide films weten de je als kijker op het puntje van de stoel te houden, maar ‘Don’t Move’ bouwt de spanning anders op. Waar ‘Don’t Breathe’ vertrouwt op het geluid (of het ontbreken daarvan) en de claustrofobie van de omgeving, focust ‘Don’t Move’ op de slopende fysieke aftakeling van de hoofdpersoon. De constante dreiging van verlamming gecombineerd met de jacht door een moordenaar creëert een gevoel van complete hulpeloosheid. De intensiteit zit hem niet alleen in de fysieke actie, maar ook in de psychologie van het langzaam verliezen van controle over het eigen lichaam.
De cinematografie in ‘Don’t Move’ leunt sterk op de natuurlijke schoonheid en misschien wel de benauwdheid als de bossen van Big Sur. De spanning wordt vooral visueel ondersteund door andere camerahoeken die de fysieke aftakeling van het hoofdpersonage benadrukken.